Wądroże (niem. Wandritsch), gm. Rudna [SWŚ I, s. 181-182]

Wrandretz Polonicali et alio Wrandretz (ok. 1325); Wendracz (1407); Wandricz (1424, 1485); Wandritcz (1437, 1471-1484, 1484-1497, 1500); Wanderizs (1439); Wandritsch (1442-1443, 1450, 1465, 1466, 1468, 1469, 1471, 1474, 1491, 1521)

dystrykt rudnieński (1471-1484, 1484-1497, 1500)

1. ok. 1325 na IX kanonikat kolegiaty głogowskiej przeznaczony był dochód z W. polskiego: dziesięcina polowa, z pozostałego/innego W.: 4 grz. (Jungnitz II, 5); 1407 członkiem czudu głogowskiego Mikołaj z W. (InvG, s. 48, 64), 1437 członkiem czudu głogowskiego Jan z W. i z Czerńczyc (InvG, s. 78); 1439 opat żagański Stisław sprzedał 1 grz.r.cz. (za 10 grz.) z W. na rzecz Michała Retela i jego br. (Heinrich 1911, 504); 1442 członkiem czudu głogowskiego (Jan?) Młodszy z W. i z Czerńczyc (InvG, s. 85-86); 1450 członkiem czudu głogowskiego Jan Młodszy z W. i z Czerńczyc (InvG, s. 95); 1465 dom w Głogowie, położony naprzeciw budynku konwentu, w posiadaniu panny Barbary z W. przekazany został na rzecz zakonników w Głogowie (InvG, s. 111); 1466 członkiem czudu głogowskiego Jan z W. i z Czerńczyc (InvG, s. 112-114, 116); 1471-1497 i 1500 wieś W. w rejestrach dochodów wikarych kolegiaty głogowskiej, powinna płacić 10 grz., dziedzicem – Mikołaj Langenau (AAWr., IV b 62, bs.; IV b 63, s. 13, 44, 76, 108, 140, 167, 191, 217, 246, 274, 304, 332, 361, 407; IV b 64, bs.); 1474 członkiem czudu głogowskiego Jan z W. (InvG, s. 119); 1485-1527 Mikołaj Langenau z W. (APWr., Rep. 135, D 366 gg, s. 28; Rep. 132d: Nickisch-Rosenegk, nr 9; Söhnel 1905, 18, przyp. 2; Schubert 1885, 151); 1558 Melchior i Krzysztof Langenau z W. (Söhnel 1905, 18, przyp. 2)

2. Wieś w obrębie Wzgórz Polkowickich (część Wzgórz Dalkowskich), z deniwelacją powyżej 50 m. Najbardziej urozmaicona część N: teren pagórkowaty, liczne suche dolinki denudacyjne, lokalnie duże nachylenia stoków, wzniesienia do 160 m n.p.m. W centralnej części szeroka, równoleżnikowa dolina Przychowskiej Strugi o odpływie na E oraz liczne mniejsze dopływy źródliskowe. Na E krańcu wsi w dnie doliny spadek wysokości do 104 m n.p.m. Na S od doliny wzrost wysokości do 138 m n.p.m. przy W granicy, a na E i N teren obniża się ku głównej dolinie. Wyraźna krawędź pomiędzy doliną a wzniesieniami na N. Siedlisko wsi w górnym odcinku doliny Przychowskiej Strugi. Układ wsi wielodrożny, z 2 głównymi, równoległymi osiami pojedynczej zabudowy w linii W-E. Zabudowa ponadto przy drogach stanowiących łączniki między głównymi traktami; także przy drodze odchodzącej od siedliska na S. W części W 2 folwarki na planie zamkniętych czworoboków, po przeciwnych stronach koryta Przychowskiej Strugi. W centralnej części siedliska staw i młyn wodny. Większe połacie lasów wyłącznie w N części wsi w obrębie najwyższych wzniesień i stromych stoków. Dużo użytków zielonych, głównie w szerokim obniżeniu doliny Przychowskiej Strugi oraz Jej dopływów; rozwinięte na czarnych ziemiach oraz glebach brunatnych właściwych, w mniejszym stopniu na glebach bielicowych i pseudobielicowych oraz glebach torfowych i torfowo-murszowych. Na gruntach ornych w części S większy udział gleb brunatnych właściwych oraz brunatnych wyługowanych i kwaśnych, w części N dominacja gleb bielicowych i pseudobielicowych. Ponadto w części E płaty czarnych ziem zdegradowanych.

3. Na gruntach wsi zlokalizowano ponad 20 stanowisk PŚ, większość z nich zlokalizowana jest na polach na S od siedliska wsi i na S od drogi →Dziesław – W. – →Toszowice; stanowiska z większą ilością materiałów ceramicznych zlokalizowane są w najbliższym sąsiedztwie siedliska wsi (WUOZLeg.; MAHGł.); Stan. nr 3, AZP 3/72-22: osada hutnicza położna na łagodnym stoku ok. 1 km na E od wsi; inw.: piecowisko, żużle żelazne, fr. ceramiki; chron.: XII-XIII w. (APWr., WSPŚ, sygn. 783, teczka Wandritsch; MAWr., sygn. MA/A/394d; WUOZLeg.; MAHGł.); Stan. nr 21, AZP 75/72-22: osada położona na stoku wyniesienia podmokłej doliny bezimiennego cieku ok. 0,1 km na N od centralnej części wsi; inw.: fr. ceramiki; chron.: XI-XIII, XIV-XV w. (WUOZLeg.; MAHGł.)