Smolna (niem. Schmohl), ob. część wsi Rudna[1] [SWŚ I, s. 167-168]
villa Smolcz (1369); Schmohl (1456, 1509, 1512); Smoln (1456)
1. 1369 Piotr Tahuer, pleban z Moczydlnicy Klasztornej, zaświadczył, że zakupił od Jana Schwenkfelda młyn położony przy S. zw. pospolicie Pfaffenmuhle ze stawem rybnym i folwarkiem (APWr., Rep. 3, nr 1024, dok. zniszczony, fragmentami nieczytelny); 1456 posiadaczem dóbr z folwarkiem S. był Marcin Griese (Söhnel 1905, 83); 1470 ks. Salomea zastawiła Janowi Luttwitz z →Brodowa za 40 węg. guld. wyższe sądownictwo z dochodami z →Kębłowa i →Kliszowa oraz dochody na 2 majątkach chłopskich w S., a mianowicie na Kosaken i Kundtschnicken – z każdego 1 kor. pszenicy, 1 kor. żyta, 1 kor. jęczmienia, 3 gr. czesk., 2 kurczaki (Söhnel 1905, 19, przyp. 1); 1483 porozumienie między księżną Salomeą a miastem Rudną w sprawie stawu na przedmieściach, który dożywotnio pozostać miał w rękach ks., w zamian za co miasto zobowiązało się wypłacać jej 4 gr. cz. (Söhnel 1905, 19, przyp. 2); 1509 dobra folwarku w S. należały do Kaspra Glaubitza (Söhnel 1905, 83); 1512 w rejestrze dochodów księstwa wołowskiego: na św. Michała z S. – zagrodnik: 6 gr. i 4 kurczaki; z tamtejszego młyna: 1 mał. żyta lub w pieniądzu 3 grz.; młynarz: 4 kurczaki lub 4 gr. Znajdowały się tam także 2 miejsca na stawy (Teichleiri), a także parcela (Hofflein) i dobry folwark, który dawał po 4 mał. zimą i latem oraz wiele łąk (Wiesewachs), z których pozyskiwano corocznie trawę i siano (Söhnel 1905, 19)
2. Wieś w obrębie Wzgórz Dalkowskich. Siedlisko wsi w szerokim obniżeniu doliny Rudnej. Dno doliny na wysokości 109-110 m n.p.m. Na S od siedliska 2 wzniesienia (126-127 m n.p.m.) rozdzielone niewielką doliną prawobrzeżnego dopływu Rudnej, uchodzącego do niej w obrębie siedliska. Od N i W nachylenia mniejsze, krawędź zbocza doliny niewyraźna, łagodny wzrost wysokości do 116-120 m n.p.m. Zabudowa w osi NWW- SEE, bezpośrednio na SW od zabudowań Rudnej – miasta. Niewielka ulicówka z kilkoma gospodarstwami na planie zamkniętych czworoboków, w większości po S stronie drogi. Kilka pojedynczych budynków w części NW. W dolinie Rudnej na W krańcu wsi młyn wodny. Na NW od siedliska 2 duże stawy na lewobrzeżnym dopływie Rudnej. Lasów w najbliższym otoczeniu siedliska brak. Użytki zielone na madach w szerokim dnie doliny Rudnej oraz jej prawobrzeżnego dopływu. Grunty orne na glebach bielicowych i pseudobielicowych. Układ pól pasmowy – rozdzielone drogami odchodzącymi prostopadle na S od głównej drogi wiejskiej.
[1] Nieistniejącą dziś wieś, położona w granicach dzisiejszej Rudnej, przy ob. ul. Wincentego Witosa i Ścinawskiej, w kierunku →Starej Rudnej, wchodząca w skład rudnieńskiego lenna zamkowego. Była to niewielka osada, która w poł. XVI w. liczyła tylko 7 chłopów i sołtysa oraz posiadała młyn (Söhnel 1905, 18, przyp. 2, 72).
