Radoszyce (niem. Radschütz), gm. Rudna [SWŚ I, s. 151-152]

Rusicz (1367); Rasicz (po 1409); Racschicz (po 1409); Rescewicz (po 1409); Ratschitcz (1452); Retschitcz (1459)

dystrykt ścinawski (1367)

1. 1367 Konrad Schildau nadał swoje ż. Agacie z Schellendorfów jako oprawę wdowią folwark i wszystko, co posiadał we wsi R. (LKŚJI, nr 152); po 1409 Jan Schildau z R. pod Chobienią (Śl.k.r., s. 57); po 1409 Mikołaj Falkenoge z R. pod Ścinawą (Śl.k.r., s. 58); po 1409 Mikołaj Schwenkfeld z R. pod Ścinawą (Śl.k.r., s. 59); po 1409 Pakusz Pleske z R. pod Rudną (Śl.k.r., s. 60); 1452 (R.) dok. Zygmunta Sag z Droglowic (InvG, s. 2); 1459 Kasper Heide z R. (InvG, s. 104)

2. Wieś w obrębie Wzgórz Dalkowskich, tylko N kraniec w Pradolinie Głogowskiej. N i NE granica wzdłuż koryta Odry. Dno doliny w poziomie 83-85 m n.p.m., ze starorzeczami i obszarami podmokłymi. Zbocze doliny Odry o przebiegu W-E w N części wsi, NW-SE w części NE, na W krańcu wysokość skarpy 10-15 m. Na pozostałym obszarze falista wysoczyzna morenowa, na SE – pagórkowata. Największe spadki i najwyższe wzniesienia (do 135 m n.p.m.) w części SE. W części centralnej szeroka, nieckowata dolina Słoćca o odpływie na NE. Teren opada w stronę doliny oraz na NE ku dolinie Odry. Siedlisko wsi na skarpie przy krawędzi doliny Odry. Układ przestrzenny rozproszonej ulicówki. W centrum folwark z dworem na planie zamkniętego czworoboku. Główna droga wiejska wzdłuż skarpy o kierunku NW-SE, wygięta w łuk na S od folwarku. Gospodarstwa jednobudynkowe po obu stronach drogi w NW części wsi, na SE zabudowa po 1 stronie drogi, zagrody na planie zamkniętych czworoboków. Na E krańcu kilka mniejszych zabudowań przy bocznej drodze. Przy korycie Odry w części N młyn wodny. Prowadzi tu jedyna droga wychodząca z siedliska na N. Pozostałe drogi na W i S. W dnie doliny Odry na N lasy łęgowe. Lasy również przy E krawędzi wysoczyzny i na SE skraju wsi. Użytki zielone na madach w obniżeniu doliny Słoćca oraz jego dopływów, także w sąsiedztwie siedliska. Grunty orne głównie na madach, glebach brunatnych właściwych oraz glebach brunatnych wyługowanych i kwaśnych.

3. Na gruntach wsi zlokalizowano kilka śladów osadnictwa PŚ położonych na S i E od siedliska wsi; osadnictwo WŚ skupia się wokół osad położonych na krawędzi wysoczyzny przylegającej do doliny Odry oraz wokół podmokłej doliny cieku na S od siedliska wsi (WUOZLeg.; MAHGł.); Stan. nr 8, AZP 23/70-23: osada położona na krawędzi wysoczyzny przylegającej do podmokłej doliny Odry, na S od zabudowań N krańca wsi; inw.: fr. ceramiki; chron.: starsze fazy WŚ (WUOZLeg.; MAHGł.; Czapla 2014, 206); Stan. nr 13, AZP 29/70-23: osada położona na skłonie wyniesienia opadającym w kierunku podmokłej doliny bezimiennego cieku o dawnej nazwie Rüster Bach, inw.: fr. ceramiki; chron.: starsze fazy WŚ (WUOZLeg.; MAHGł.; Czapla 2014, 206-207); Stan. nr 16, AZP 32/70-23: osada położona na skłonie niewielkiego wyniesienia ok. 0,16 km na S od ostatnich zabudowań E części wsi, przy polnej drodze prowadzącej do Chobieni. W obrębie wąskoprzestrzennego wykopu odsłonięto 2 owalne jamy o nieckowatym przekroju, których wypełniska stanowiła szara próchnica; inw.: kilkanaście fr. ceramiki; chron.: X-XII w. (WUOZLeg.; MAHGł.; Pogorzelski 1994); Stan. nr 25, AZP 41/70-23: osada położona na krawędzi wysoczyzny i podmokłej doliny Odry, przy E końcu wsi; inw.: fr. ceramiki; chron.: starsze fazy WŚ, PŚ (WUOZLeg.; MAHGł.; Czapla 2014, 207); Stan. bez nr.: grodzisko stożkowate (Turmhügel) położone na terenie wsi, prawdopodobnie całkowicie zniszczone; chron.: PŚ (Hellmich 1930, 42; AB 1937, 197; Antoniewicz, Wartołowska 1964, 41; Pawłowski 1978, 316; Nowakowski 2008, 525; 2017, 403)