Naroczyce (niem. Nährschütz), gm. Rudna [SWŚ I, s. 128-129]

Narocziczi (1300-1305); Nehersitz (1310); Nerosicz (1354); Nersitz (1372); Nersitcz (1465); Nersitz (1505)

dystrykt ścinawski (1354)

1. 1300-1305 wieś N. liczyła 19 ł., z każdego z nich b. wr. pobierał 3 miary pszenicy, 3 miary żyta i 3 miary owsa. Mieszkańcy wsi zobowiązani byli do przewozu zboża do →Przychowej (LF, E 291); 1310 wieś N. (Knie, 426); 1354 ks. Jan ścinawski nadał Szymonowi z →Górzyna wieś N. wraz z wszelkimi przynależnościami oraz prawami własności i dziedziczenia (InvG, s. 26); 1372 Henryk Mönch z N., ławnik sądu prawa niemieckiego w Ścinawie (Schubert 1885, 15); 1465 Mikołaj Rechenberg i Jan Nechern, dziedzice N., oświadczyli, że ich chłop Jakub Schulz sprzedał mansjonarzom kaplicy św. Krzyża w Głogowie 1 grz.r.cz. na swoim sołectwie w tejże wsi za 17 guld. węg. i 4 gr. czesk. (AAWr., Regesty książkowe, t. 33, s. 692); 1485 Konrad Rechenberg właściciel folwarków w N., Rajczynie i →Chobieni (Juhnke 1965, 81, 135); 1505 Mikołaj z N. (InvG, s. 234)

2. Wieś w obrębie Wzgórz Dalkowskich oraz Obniżenia Ścinawskiego na E krańcu wsi. Powierzchnia bardzo urozmaicona. Najniższe wysokości na E krańcu wsi, w dnie doliny Odry (87-88 m n.p.m.). Wyraźna skarpa wzdłuż zbocza doliny na wysokości od 90 m n.p.m. w części N do 131 m n.p.m. w części S. W części N krawędź podcinana przez koryto Odry, w części S dno doliny szerokie. Koryto Odry o kształcie meandra, rozdzielone na kilka koryt bocznych – 1 z nich, oraz część koryta głównego, przegrodzone jazami. Na pozostałym obszarze powierzchnia falista, w części NW – pagórkowata, z najwyższymi wzniesieniami (144- 145 m n.p.m.) w obrębie SE krańca Wzgórz Polkowickich, części Wzgórz Dalkowskich. U ich podnóża strefy źródliskowe 2 lewobrzeżnych dopływów Odry oraz ich dopływów: na SW Jasień z kilkoma drobnymi dopływami i odpływie na SE, potem S oraz Dolina Góreckiej Wody w N części o odpływie na SE. Wzdłuż niej zabudowa siedliskowa wsi. Układ siedliska ulicowy ze zwartą zabudową – w części N po S stronie drogi, w części S – po obu. Po stronie Ś gospodarstwa na planie zamkniętych czworoboków, po N stronie drogi, na 2. brzegu Góreckiej Wody, gospodarstwa jednobudynkowe. W centralnej części wsi, po N stronie drogi, staw i młyn wodny, po przeciwnej – folwark i dwór. 2. mniejszy folwark, na SE krańcu wsi. Główna droga wiejska w osi NW-SE przecięta w obrębie siedliska kilkoma prostopadłymi drogami o przebiegu NE-SW. Z S krańca siedliska drogi o układzie promienistym. Powierzchnie leśne duże, zwłaszcza na S i N, ponadto zwarty obszar lasów łęgowych w części dna doliny Odry. W pozostałej części dna użytki zielone na madach, natomiast wokół siedliska i powyżej, w dnie doliny Góreckiej Wody – na glebach brunatnych wyługowanych i brunatnych kwaśnych. Grunty orne na madach (w części NE), na glebach brunatnych właściwych oraz glebach bielicowych i pseudobielicowych (w części SW)

3. Na gruntach wsi zlokalizowano kilkanaście punktów i śladów osadnictwa PŚ; niewielkie ich skupisko położone jest na polach rozciągających się na SW od siedliska wsi, kolejne lokalizowane jest na stokach doliny bezimiennego cieku między E krańcem wsi a kolanem Odry i →Laskową (WUOZLeg.; MAHGł.); Stan. nr 10, AZP 22/71-23: osada położona na krawędzi wysoczyzny przylegającej do podmokłej doliny Odry ok. 1,2 km na NE od wsi i ok. 0,5 km na N od →Laskowej; inw.: fr. ceramiki; chron.: XI-XIII w. (WUOZLeg.; MAHGł.)