Lindhardt, ob. część wsi →Lisiec, gm. Lubin[1] [SWŚ I, s. 121]
Lintberg (1353); Linthart (1409)
dystrykt legnicki (1409)
1. 1353 wzmiankowana wieś L., przy okazji określania granic sprzedawanych dóbr we wsi →Bukowna. Na zachód od L. znajdował się obszar określony jako Tiefe Grund, nizinny, częściowo zabagniony obszar leśny (Klose I, 148,174); 1409 ks. Ludwik II przekazał Janowi Gauen wieś L. Wcześniej dzierżył ją jako zastaw Jerzy Schellendorf wraz z br. (APWr., AmWr., B 89.2, k. 86)
2. Wieś w obrębie Wysoczyzny Lubińskiej. Położona na skraju wysoczyzny, opadającej na S ku dolinie Czarnej Wody. Część N urozmaicona, łagodnie pofalowana, z wysokościami 140-152 m n.p.m. W części S stopniowy spadek nachylenia na S, powierzchnia mało urozmaicona, wysokości od 127 do 137 m n.p.m. W centralnej części skłon wysoczyzny o przebiegu równoleżnikowym z największymi nachyleniami i deniwelacją do kilkunastu m. W środkowej części skłon rozcięty nieckowatą doliną – w niej siedlisko wsi. Cieki koncentrują się w części S – wypływy większości u podnóża wysoczyzny, odpływ na S ku dolinie Czarnej Wody. Siedlisko wsi w obniżeniu dolinnym, o układzie mieszanym, ulicowo-owalnicowym z zabudową po obu stronach drogi. Nieco poza głównym ciągiem zabudowy, na W od drogi – folwark. W obrębie siedliska, w dolinie, kilka małych stawów i 2 młyny wodne. Duży staw zlokalizowany w W części wsi, z dala od siedliska. Odosobniony folwark (Busch Vorwerk) z niewielkim stawem we E części wsi, u podnóża wysoczyzny. Duże, zwarte powierzchnie lasów w części W, mniejsze – przy granicy E. Użytki zielone głównie w obniżeniach dolinnych cieków, na madach, czarnych ziemiach zdegradowanych i glebach szarych. Grunty orne w części N na glebach brunatnych wyługowanych i kwaśnych, w części S duża mozaika gleb: brunatnych wyługowanych i kwaśnych oraz bielicowych i pseudobielicowych.
3. Na gruntach wsi zlokalizowano kilkanaście stanowisk PS rozproszonych równomiernie na polach otaczających siedlisko wsi (WUOZLeg.; MAHGł.).
[1] Obecnie N część Liśca, do którego włączono wieś w XIX w.: Klose I, 170; Knie, 141.
