Lasowice (niem. Lehsewitz), gm. Ścinawa [SWŚ I, s. 120-121]

Lesewicz (1314); Leswitz (1331); Leswin (1342); Lehsewitz (1372, 1380); Leysewitz (1387); Leschicz (1399); Lehsewitz (1555)

archiprezbiterat ścinawski (1399)

1. 1209[1] ks. Henryk Brodaty włączył do kościoła parafialnego w Ścinawie lenno kościelne w L. (RS 131); 1314 Teodoryk z →Dziesławia sprzedał zgromadzeniu św. Ducha ze Ścinawy młyn w L. wraz z przylegającym do niego ogrodem oraz drogą prowadzącą z młyna do lasu zw. Schluchwiese, natomiast inną, wiodącą do miasta Ścinawy, która przechodziła przez dziedziczną posiadłość Teodoryka w L., przekazał im w dziedziczne posiadanie. Teodoryk zobowiązany był nadal wypełniać związane z młynem powinności na rzecz ks. (RS 3398); 1316 potwierdzenie własności zakonu św. Ducha, wśród nich także młyna w L., z którego zakon winien płacić miastu Ścinawie grz.r. tytułem przewozu (RS 3589); 1331 ks. Jan ścinawski nadał Piotrowi z →Dziesławia przysługujące mu prawa ks. we wsiach →Dziesław i L., mianowicie: kolektę, szos, prawo pobierania podatków nadzwyczajnych oraz wszystkie poszczególne opłaty na rzecz księcia, ponadto prawo do łowienia ryb w Odrze wielką i małą siecią dla 2 rybaków (RS 5037); 1342 wzmiankowana wieś L. jako leżąca przy drodze ograniczającej las nabyty w drodze wymiany przez Przecława, b. wr. (RS 6779); 1372-1380 Jan z L. (Schubert 1885, 15-16); 1387 Zygmunt Rassilwicz sprzedał 4 grz.r.cz. w L. Piotrowi Wunsch (UHLB I, nr 995); 1399 Piotr, pleban w L. (Jungnitz I, 393; Neuling, 163); 1555 Melchior Luttwitz z L. wymieniony w skardze rybaków z obu brzegów Odry wśród tych, którzy utrudniają połów na rzece. Skarżący mieli jakiś „stary przywilej ks.”, który zrównywał ich w prawach z rybakami w Ścinawie. W L. miało być wówczas 6 rybaków (Schubert 1885, 46; Zimmermann VII, 317)

2. Wieś w obrębie Obniżenia Ścinawskiego. Teren płaski, z deniwelacją poniżej 4 m. Wysokości bezwzględne: 90-92 m n.p.m. w części W, 90 m n.p.m. w obrębie dna doliny Odry w części E, 93-94 m n.p.m. w części centralnej. Zbocze lewego brzegu doliny Odry w postaci wyraźnej skarpy o urozmaiconym przebiegu i wysokości ok. 3 m. W dnie doliny Odry kręte, meandrowe starorzecza i liczne podmokłości. Tereny podmokłe także w W części wsi, w obszarze występowania kilku cieków, w tym największych (od S): Dębniaka, Widnicy i Gatnej, stanowiącej N granicę. Siedlisko o układzie mieszanym, ulicowo-owalnicowym, z zabudową po obu stronach drogi oraz w obrębie dużego, wrzecionowatego nawsia. Po E stronie drogi zabudowania pojedyncze, po stronie W folwark i dwór na planie otwartego czworoboku. Na N obrzeżu pojedyncze zagrody po obu stronach drogi. Na krańcu SE zabudowania blisko krawędzi doliny Odry. W tym miejscu do starego koryta Odry[2] uchodzi Dębniak, opływający siedlisko wsi od S – na nim młyn wodny i staw. 2 małe stawy także na W od siedliska. Główne drogi na obszarze wsi o przebiegu N-S, równolegle do doliny Odry, we E części wsi. Pomiędzy tymi traktami krótkie drogi o charakterze łącznikowym i przebiegu W-E. Zwarty obszar lasów łęgowych w dnie doliny Odry, poza nimi powierzchnia lasów bardzo mała – niewielki płat w N części. Liczne użytki zielone na madach, na terenach podmokłych, zwłaszcza w części W. Grunty orne na madach (w centralnej części i SW) oraz na glebach bielicowych i pseudobielicowych (w N i S części); lokalnie także czarne ziemie właściwe (na NW)

3. Na gruntach wsi zidentyfikowano kilka śladów osadnictwa PŚ równomiernie rozproszonych na polach wokół siedliska (WUOZLeg.; MAHGł.); Stan. nr 10, AZP 7/73-23: osada położona na rozległym cyplu wysoczyzny, wcinającym się w podmokłą dolinę Odry ok. 1,5 km na SE od wsi; inw.: fr. ceramiki; chron.: X-XI, XIV-XV w. (WUOZLeg.; MAHGł.)

[1] Niewiarygodny falsyfikat.

[2] Prawdopodbnie średniowiecznego koryta rzeki.