Kozice (niem. Getäendorf), ob. część miasta Ścinawa[1] [SWŚ I, s. 111-112]

Geissendorf (1209); Gisino (1267); Geissingen (1287); Geisingen (1290); Geissingen (1350, 1372); Gyzingher (1375); Seysingen (1410); Geisingen, Geysingen (1429); Geysingyn (1521)

dystrykt ścinawski (1375,1410)

1. 1209[2] ks. Henryk Brodaty włączył do kościoła parafialnego w Ścinawie lenno kościelne w K. (RS 131); 1267 dziesięciny ze wsi K. należały do trzebnickich Cysterek (RS 1257; SUb IV, nr 14); 1287 ks. Przemko ścinawski nadał kasztelanowi ścinawskiemu Hertwigowi Nostitz w dziedziczne posiadanie m.in. w ks. wsi K. 2 ł. z przeznaczeniem na założenie tam folwarku (RS 2027; SUb V, nr 339); 1290[3] ks. Konrad II darował szpitalowi św. Ducha poza murami Ścinawy m.in. folwark we wsi K. o powierzchni 4 ł. wraz ze wszystkimi przyległościami, chłopami, polami, łąkami, pastwiskami, zwolniony od wszelkich ciężarów (RS 2131; SUb V, nr 510); 1350 Jan Sylberlein i jego nieznany z imienia br. sprzedali Mikołajowi Gelhorn i Teodorykowi Stanke sołectwo we wsi K. wraz z 2 ł.; ks. Jan ścinawski potwierdza nowym posiadaczom stare wolności i prawa, np. prawo do trzymania owiec, wolne od wszystkich danin i ciężarów (Schubert 1885, 13); 1372 Mikołaj, sołtys K. (Schubert 1885, 14-15); 1372 Jan Lange zamieszkały w K. (Schubert 1885, 15); 1375 podział dystryktu ścinawskiego: granica miała biec między →Jeżowem a K., dalej między →Turowem a →Ręszowem, dalej między →Siedlcami a 3 →Dąbrowami aż do granicy dystryktu lubińskiego (InvG, s. 32); 1410 wieś K. liczyła 15 ł. i 3 pręty, dziesięcina należna była trzebnickim Cysterkom: z każdego ł. 1 wiard. albo dziesięcina połowa, razem 4 grz. bez 3 gr. (USD, s. 264); 1417 ks. Konrad VI sprzedał wójtowi Ścinawy Mikołajowi dobra Mikołaja Zedlitza we wsi K. oraz 1 i ½ grz.r.cz. na tych dobrach, które zgodnie z prawem lennym przeszły na ks. jako pana lennego [po śmierci Zedlitza] (Schubert 1885, 21); 1429 Mikołaj, sołtys K., sprzedał Janowi Lange Młodszemu do wiernych rąkjego kuzyna Jana Lange Starszego i br. Mikołaja Lange 1 grz.r.cz. (za 10 grz.) na swojej części sędziostwa w K., zastrzegając prawo wykupu za 10 grz. (APWr., Rep. 135, C 101, s. 14, nr 24); 1477 Jan Zobineski, Henryk Langenau, Heinze Haugwitz i Jan Langenau sprzedali br. Piotrowi, Pawłowi i Andrzejowi Walter 1 i ½ grz.r.cz. z dóbr we wsi K., które ks. Konrad VI nadał wójtowi Ścinawy Mikołajowi (Schubert 1885, 28); 1487 Piotr Walter sprzedał Krzysztofowi Slewitz swoje sołectwo we wsi K. (Schubert 1885, 29); 1493 ks. Katarzyna potwierdziła Andrzejowi Walter wszystkie przywileje na dobrach we wsi K. (Schubert 1885, 32); 1521 dziedziczny sołtys wsi Jan Slewitz i tamtejsi ławnicy: Krzysztof Geylingk, Marcin Sthoer, Szymon Mynczenberg, Jan Tschewtz, Piotr Löbichen, Bartel Walter i Kasper Künzel oświadczyli, że Piotr Geylingk sprzedał altaryście w kościele parafialnym w Ścinawie Jerzemu Rabenau ½ grz.r.cz. (za 5 grz.) na swoich 3 prętach pola we wsi K. (Schubert 1885, 163; APWr., Rep. 135, C 101, s. 32, nr 49)

2. Wieś w obrębie Obniżenia Ścinawskiego. W części E dolina Zimnicy o układzie południkowym i odpływie na N. W SW części wsi wysoczyzna moreny dennej o wysokości ok. 105 m n.p.m. i najwyższą kulminacją przy W granicy wsi – 109 m n.p.m. Od S wysoczyzna opada łagodnie, od E i N nachylenia większe, z deniwelacjami 10-15 m. W NW części wsi rozległe obniżenie o wysokości 93-94 m n.p.m. z kilkoma drobnymi ciekami, dopływami Ługu – ich strefy źródliskowe u podnóża wysoczyzny. Ług przepływa przez N część wsi i uchodzi do Odry. Na NE obniżenie doliny Odry – jej koryto wyznacza granicę wsi. Dno doliny na wysokości 90-91 m n.p.m., szerokie – pozostałość po dawnym meandrze Odry, częściowo wykorzystywane przez Zimnicę. Zimnica uchodzi do Odry w NE części wsi. Krawędź doliny słabo widoczna w terenie; wysokość ok. 2-3 m. Siedlisko o układzie ulicowym w osi N-S, wzdłuż krawędzi doliny Odry w części N oraz wzdłuż Zimnicy w części S. Oś wsi stanowi od N pojedyncza droga, która następnie rozwidla się na 2 odnogi, stopniowo oddalające się od siebie i połączone krótkimi drogami poprzecznymi. W centralnej części kilka placów (nawsi). Na S krańcu młyn wodny na Zimnicy. Większe gospodarstwa na planie zamkniętych czworoboków po zewnętrznych stronach głównych dróg. Po stronie wewnętrznej, w obrębie nawsi, wyłącznie pojedyncze, niewielkie zabudowania. W środkowej części wsi 2 folwarki, po E i W stronie drogi. Od SE siedlisko przylega do zabudowy miejskiej Ścinawy. Pola o układzie pasmowym, z dodatkowymi mniejszymi niwami. Obszar wsi bezleśny, za to bardzo duży udział użytków zielonych na madach w dnie doliny Odry. Mniejsze płaty w dolinach cieków w NW części wsi na czarnych ziemiach zdegradowanych oraz glebach brunatnych właściwych i wyługowanych. Grunty orne w NW części wsi na glebach czarnych zdegradowanych i glebach szarych, na pozostałym obszarze – na glebach brunatnych właściwych.

[1] Wieś położona była na NW od rynku w Ścinawie.

[2] Niewiarygodny falsyfikat.

[3] Falsyfikat.