Ketzerfeld[1], wieś zaginiona [SWŚ I, s. 104-105]
Keczerfelt, Ketzirfeld (1360); Keczerfelt (1361); Keczerfeld (1362); Keczerfelt (1366); Keczerfelde (1388); Köczerfelt (1397); Keczerfeld (1516)
dystrykt lubiński (1360, 1361, 1362,1366)
1. 1360 br. Mikołaj, Pakosz i Bernard z Czislandorf sprzedali mieszczaninowi lubińskiemu Mikołajowi 1 grz.r.cz. ze wszystkich swoich dóbr we wsi K., zachowując na okres 5 lat prawa wykupu (APWr., Rep. 21,1 A, s. 88; APWr., AmWr., B 89.1, k. 98 v; UHLB I, nr 226); 1360 Mikołaj Lichtenau, Pakosz, pleban z Wągrodna oraz br. Mikołaj i Bernard z Czislandorf sprzedali Janowi, plebanowi w →Oborze i altaryście kaplicy zamkowej w Lubinie oraz jego spadkobiercom, altarystom ołtarza św. Anny w tejże kaplicy 2 grz.r.cz. (za 16 grz.) z 2 ł. cz. w K., z prawem do wykupu za 16 grz. (APWr., Rep. 21,1 A, s. 188; APWr., AmWr., B 89.1, k. 113); 1361 potwierdzenie ww. sprzedaży (APWr., Rep. 21,1 A, s. 188; UHLB I, nr 361); 1362 Adelajda, wdowa po Marcinie z Czislandorf sprzedała 3 ł. folwarczne i 2 ł. cz. w K., wraz z dworem mieszkalnym (curia habitationis), zagrodami, stadem owiec i wszelkimi przynależnościami i pożytkami Janowi Salsatoris, altaryście lubińskiej kaplicy zamkowej za 65 ½ grz. Po śmierci Jana jego spadkobiercami mieli być jego br.: Henryk, Piotr i Paweł. Ponadto z owych 5 ł. każdego roku wypłacane miały być 2 grz. na ołtarz św. Doroty w lubińskiej kaplicy zamkowej (APWr., Rep. 21,1 A, s. 227-228; APWr., AmWr., B 89.1, k. 117 v; UHLB I, nr 433); 1366 mieszczanin lubiński Henryk Salsatoris sprzedał 3 ł. folwarczne bez ½ pręta, 2 ł. i 1 ½ pręta cz. oraz oczynszowany zbytek (excrescentia, vulgariter Obirschar) w K. k. →Obory wraz z dworem, zagrodami, stadem owiec, łąkami, daninami okolicznościowymi, posługą przewozu, pańszczyzną i wszystkimi przynależnościami Małgorzacie wdowie po Konradzie Frauenstein oraz jej c.: Dorocie, Katarzynie, Małgorzacie, Eufemii, Kunegundzie, Agnieszce, Annie i Elżbiecie oraz ich spadkobiercom za 50 grz. Z wszystkich ł. cz. i folwarcznych w dniu św. Michała winny być wypłacane Janowi Salsatoris, altaryście kaplicy zamkowej w Lubinie 2 grz.cz.r. (APWr., Rep. 21, 1A, s. 380; APWr., AmWr., B 89.1, k. 136 v; UHLB I, nr 630); 1388 ks. Henryk z Blizną sprzedał mieszczanom legnickim z rodziny Ungeraten 24 grz.r.cz., m.in. z K. 2 wiard.r.cz., 6 gr. tytułem podatku menniczego, 2 miary żyta, 2 miary owsa i 2 miary jęczmienia (USL, nr 340; Klose I, 175); 1397 Maciej z K. i jego s. Piotr nadali Janowi Ronenberg, altaryście kaplicy zamkowej w Lubinie oraz jego następcom, ½ grz.r.cz. ze swoich dóbr we wsi K., położonej na końcu wsi →Obora (APWr., Rep. 3, nr 779, por. Klose I, 175); 1516 Jan Diebitsch z K. (Klose I, 145, przyp. 1)
3. Stan. bez nr.: dwór na kopcu, położony ok. 1 km na E od →Krzeczyna Małego, przy drodze do →Starego Lubina. Jeszcze w XIX w. na środku niewielkiego stawu o nazwie własnej Scholzes See widoczny był pagórek z czytelnymi fundamentami wieży; chron.: PŚ (APWr., WSPŚ, sygn. 729, teczka Kr. Lüben; Treblin 1917; 1938c; 1941c; Nowakowski 2017, 325-326)[2]
[1] Zaginiona wieś położona na gruntach ob. wsi →Krzeczyn Mały, →Krzeczyn Wielki i →Obora. Bliższa lokalizacja siedliska wsi nieznana, identyfikowana na podstawie znalezisk obiektów nieruchomych (studnia, relikty drogi?) i nazw polnych.
[2] Obecnie teren, na którym znajdował się obiekt położony jest na gruntach wsi Krzeczyn Mały.
