Dąbrowa Górna (niem. Ober Dammer), gm. Lubin [SWŚ I, s. 86]
Dambroua (1220); Dryhen Damerowern (1375); Obirdambraw (1485)
dystrykt ścinawski (1375)
1. 1209[1] ks. Henryk Brodaty włączył do kościoła parafialnego w Ścinawie lenno kościelne w D.G. (RS 131); 1220 kanonik wrocławski Tomasz zamienił się dziesięcinami z Cysterkami trzebnickimi, uzyskując m.in. dziesięcinę ze wsi D. i złączonej z nią ks. wsi →Zkzeuo k. Ścinawy (SUb II, nr 100; RS 226); 1375 podział dystryktu ścinawskiego: granica miała biec między →Jeżowem a →Kozicami, dalej między →Turowem a →Ręszowem, dalej między →Siedlcami a 3 D. aż do granicy dystryktu lubińskiego (InvG, s. 32); 1485 Jan Lemberg siedzący w D.G. (APWr., Rep. 3, nr 1015)
2. Wieś na Wysoczyźnie Lubińskiej. Większą część zajmuje szerokie obniżenie dolinne Dębniaka z kilkoma odnogami koryta. Na jednej z nich, powyżej zabudowy siedliskowej wsi, duży staw z groblą i młyn wodny. Powierzchnia terenu w obrębie dna doliny mało urozmaicona – wysokość od 118 m n.p.m. w W części doliny do 107 m n.p.m. w części E. W N części wsi fr. wysoczyzny morenowej – wysokość wzrasta do 140 m n.p.m. Wyraźny skłon wysoczyzny, opadający na S ku dolinie. Powierzchnia wysoczyzny urozmaicona: spłaszczone grzbiety, izolowane wzniesienia i suche dolinki denudacyjne. Deniwelacja przekracza w niektórych miejscach 20 m, rośnie również nachylenie stoków. Siedlisko o układzie niewielkiej wsi ulicowej z zabudową po obu stronach lokalnej drogi, biegnącej dnem doliny w osi NW-SE. Nieco oddalone zabudowania folwarczne w S części wsi na planie otwartego ku NW trapezu; tuż przy nich niewielki staw. Rozległy obszar leśny w N części wsi. Szerokie obniżenie dolinne Dębniaka w części W stanowią użytki zielone wytworzone na madach. We E części dominują gleby bielicowe i pseudobielicowe, w mniejszych płatach także gleby brunatne wyługowane i kwaśne.
3. Na gruntach wsi zidentyfikowano 4 ślady i punkty osadnicze z PŚ, zlokalizowane z dala od siedliska wsi (WUOZLeg.; MAHGł.)
[1] Niewiarygodny falsyfikat.
